Hoe leer ik een puppy het bijten af?

Een sterk gebit is essentieel voor een hond. Maar het is er niet meteen:

hondenpuppy’s worden niet alleen blind en doof geboren, maar ook tandeloos. Tanden hebben ze voor het spenen van de moeder nog niet nodig. Maar in de derde tot zesde levensweek is het zover: de melktanden breken door. Met twee hoektanden, zes kiezen en zes snijtanden elk in de boven- en onderkaak, heeft het melkgebit 28 tanden. Opvallend aan deze eerste tanden is dat ze beduidend puntiger zijn dan die van een volwassen hond. Het wisselen van tanden vindt pas plaats tussen de vierde en de zevende levensmaand. Het volledig ontwikkelde gebit heeft aanzienlijk meer tanden, namelijk 42 tanden.

Het exacte tijdstip en de duur van de tandwisseling is afhankelijk van het ras, maar: het vindt in ieder geval plaats als de hond een puppy is – d.w.z. in een periode waarin de moeder en nestgenoten gewoonlijk gescheiden zijn en de jonge hond in zijn nieuwe thuis woont. Een van de belangrijkste lessen is om jouw trouwe viervoeter te leren wat hij wel en niet met zijn tanden mag bewerken. En dat valt niet mee, want vooral tijdens het wisselen van tanden is de behoefte om te bijten en te knagen bijzonder groot.

Normaal ontwikkelde honden bijten niet zonder angst of een goede reden. Dit reguleert de zogenaamde “bijtremming”, een gedrag dat ervoor zorgt dat honden elkaar niet verwonden tijdens het vechten – en natuurlijk ook niet de leden van hun menselijke roedel.

Bijtremming is echter niet aangeboren. Jonge honden leren dit gedrag wanneer ze omgaan met hun ouders en nestgenoten, beginnend rond de vierde week van hun leven. Dit is ook een van de redenen waarom het te vroeg scheiden van het dier van het nest tot socialisatiestoornissen kan leiden. Als de hond niet heeft geleerd dat hij niet in het spel of in geval van boosheid niet mag bijten, is het belangrijk om hem dit consequent te leren. Hap- en bijtincidenten bij het houden van een hond zijn vaak het gevolg van een onjuist ontwikkelde bijtremming of onvoldoende opvoeding.

Bijten tijdens het spel is een natuurlijk gedrag in de ontwikkeling van de pups. Zodra de tanden verschijnen, voelt het dier de behoefte om ze te proberen – bijvoorbeeld door een van de broers of zussen te bijten. Die zal dit gedrag niet tolereren en terughappen, wat wederom pijn veroorzaakt.

Door de hierboven beschreven jonge hondenbeten ontwikkelt zich de bijtrem. De puppy leert dat hij na een beet teruggebeten wordt – er volgt iets onaangenaams. Helemaal aan het begin van speels bijten moet daarom de socialisatie opgebouwd worden, maar alleen als deze voorspelbaar en betrouwbaar is. Zodra de hond zich realiseert dat hij een nieuwe eigenaar heeft en hij voor altijd in zijn nieuwe thuis mag blijven, wordt hij de beste vriend die je ooit hebt gehad.

Als de pup wat ouder wordt, wisselen zijn tanden, nog een extra impuls daarvoor. Het dier probeert de prikkels in de mond die gepaard gaan met het wisselen van tanden, te beïnvloeden door intensiever te knagen en te knabbelen – bij twijfel ook aan tenen en vingers. Puppy’s gebruiken bijten ook wanneer ze met hun mensen omgaan: als een opgewekte uitnodiging om te gaan spelen, als uiting van frustratie, opwinding of bij het onderzoeken van onbekende objecten.

Wat er schattig uitziet bij een puppy, kan dramatisch worden bij een volwassen hond. Corrigeer daarom direct als de pup hapt.

Neem niet deel aan wilde bijtspelletjes met de puppy en vermijd indien mogelijk ongedifferentieerde geluiden: beide kunnen het onervaren dier aanmoedigen om te spelen.

Geschikt speelgoed dat gebruikt kan worden als “toegestane” bijtobjecten zijn:

• rubberen ballen
• speeltouwen
• geschikte kauwsticks
• zacht speelgoed voor honden